Uroczystość pożegnania absolwentów
Ten dzień w naszej szkole ma swoją piękną tradycję. W tym roku miało być równie pięknie. Ale zamiast spotkania w kwietniowych promieniach słońca i w przyjaznej scenerii szkolnego forum, w otoczeniu rodziców, młodszych kolegów i grona pedagogicznego, uroczystość odbyła się zupełnie inaczej – w czerwcowe popołudnie, w hali sportowej, po egzaminie maturalnym z matematyki, maturzyści w maseczkach, w towarzystwie tylko wychowawców, dyrekcji, nielicznego grona nauczycieli i rodziców, kończyli symbolicznie ważny etap swojego życia.
Za to, co mam w sobie, dziękuję Tobie. Mówiłeś, trzeba żyć, nieustannie goniąc sny… – rozbrzmiewały słowa piosenki Anity Lipnickiej, a potem było już coraz bardziej wzruszająco. Z powodu reżimu sanitarnego nie było tradycyjnego, uroczystego wręczania nagród, stypendiów, listów gratulacyjnych i wyróżnień, ale odczytane zostały nazwiska wszystkich wyróżnionych, a nagrody, dyplomy i świadectwa czekały na stolikach. Dziękowano uczniom zaangażowanym w życie szkoły, gratulowano sukcesów sportowych, szczególnie podziękowano rodzicom współtworzącym szkolne uroczystości. Okoliczności nie pozwoliły na wspólne, radosne świętowanie. Odczuć można jednak było powagę i dostojność chwili. Wzruszające były przemówienia wychowawców i podziękowania uczniów. To było trudne pożegnanie. I trudny krok w dorosłość. Melancholijnie brzmiał wiersz Czesława Miłosza „Dar” stanowiący poetycki podarunek od wychowawców na dalszą drogę. Jeszcze w zielone gramy… – nucono, wychodząc z sali gimnastycznej, z nadzieją, że przecież jeszcze spełnią się sny, marzenia, plany.
I.K.
